Ξεκινήσαμε με κέφι από την πλατεία Κοραή στον Πειραιά περί τις 11 το πρωί... τόπος συνάντησης, η σκακιέρα!
Εκεί που κι εγώ, θυμάμαι, έχοντας το ύψος ενός από τα πιόνια τότε, παρατηρούσα ορισμένους κυρίους, οι οποίοι επιδίδονταν στην αγαπημένη τους δραστηριότητα, έχοντας ύφος βαθιά σκεπτικό και ανήσυχο, το οποίο υποδήλωνε, βέβαια, την προσπάθειά που κατέβαλλαν για να μαντέψουν την επόμενη κίνηση του αντιπάλου τους...
Με ύφος γεμάτο χαρά και πολύ καλή διάθεση συναντηθήκαμε όλοι μας εκεί: λυκόπουλα και βαθμοφόροι, έτοιμοι για τον προγραμματισμένο περίπατό μας στο Ζάππειο! Με τις τσάντες μας στον ώμο, γεμάτες με τα απαραίτητα εφόδια (τοστάκι, φρούτο, χυμό, νερό κ.λπ.) ξεκινήσαμε τη διαδρομή μας! Δίπλα μας και η Τζέντου με το φαρμακείο στον ώμο, υπενθυμίζοντάς μας, τί άλλo, το ρητό μας: "Έσο Έτοιμος". Είναι αυτό που μας παρακινεί κάθε φορά να είμαστε έτοιμοι να προλαμβάνουμε καταστάσεις, ή έστω να είμαστε σε θέση να τις αντιμετωπίζουμε.
Επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο (040) και κατευθυνθήκαμε προς το Ζάππειο! Κατά τη διάρκεια της διαδρομής ο κόσμος μας κοίταζε χαμογελώντας, μένοντας εκστατικός, ιδιαίτερα όταν ένα λυκόπουλο άφηνε να βγει από τα χείλη του κάποια φράση, από αυτές που λένε τα παιδιά και οι μεγάλοι ανακαλούν στη μνήμη τους έπειτα, απορώντας (!), του τύπου: "γιούπι, αυτή είναι ζωή!", κάθε φορά που το λεωφορείο είχε μερικές αναταράξεις.
Φτάσαμε στο Ζάππειο και τα μικρά λυκόπουλα είχαν την ευκαιρία να "γνωρίσουν" από κοντά μεγάλες προσωπικότητες της πατρίδας μας, ευεργέτες, ανθρώπους των Γραμμάτων, αγωνιστές για την Ελευθερία αυτού του τόπου. Πρώτα "γνωρίστηκαν" με τον Ιωάννη Βαρβάκη και κατόπιν, με άλλους εξίσου σημαντικούς ευεργέτες, με αποκορύφωμα την ιδιαίτερη "συνάντησή" τους με τον Ευάγγελο Ζάππα και τον ξάδερφό του, τον Κωνσταντίνο. Μάθαμε για τη διαφορά του "ανδριάντα" και της "προτομής". Είδαμε από κοντά το εσωτερικό του Ζαππείου, το περιστύλιο, το αίθριο, την ανάγλυφη διακόσμηση, τα κορινθιακού τύπου κιονόκρανα που στηρίζουν την οροφή (μάθαμε για τους διαφορετικούς τύπους κιονοστοιχίας), τη διακοσμημένη οροφή του μεγάρου. Ενημερωθήκαμε για τη χρήση του Ζαππείου μεγάρου από τα χρόνια της ίδρυσής του, έως τις ημέρες μας. Συγκρίναμε το Ζάππειο του τότε (μέσα από παλιές carte postale) με το τώρα. Μιλήσαμε, είδαμε, θαυμάσαμε και φυσικά παίξαμε!
Πολύ παιχνίδι! Κυνηγητό, αποφύγαμε το άγγιγμα του Δρακουμέλ που παγώνει, την μπάλα που εάν σε ακουμπήσει σε θέτει εκτός παιχνιδιού, δοκιμάσαμε τη μνήμη μας με ομαδικό κουίζ γνώσεων και φυσικά θεραπεύσαμε τον Λιχούδη, ο οποίος, επειδή είχε δοκιμάσει μια μαγική στρουμφομουρόπιτα, δημιουργούσε έριδες στο στρουμφοχωριό. Χάρη στη συμβολή των λυκοπούλων, βρέθηκε το μαγικό βοτάνι και ο Λιχούδης βρήκε πάλι τον παλιό, καλό του εαυτό!
Ώρα για ξεκούραση, ο καθένας με το δεκατιανό του, λίγες στιγμές ανάπαυλας και ανάκτησης δυνάμεων μετά από ένα γεμάτο πρωινό με παιχνίδι χαρά και γνώση!
Η ώρα της επιστροφής έφτασε. Συνεπείς, όπως πάντα, οφείλαμε να είμαστε στη σκακιέρα (από εκεί που άρχισαν όλα, αυτό το κυριακάτικο πρωινό) περίπου στις 15.00. Με το ίδιο λεωφορείο οδηγηθήκαμε στην πλατεία Κοραή, εκεί που οι γονείς, μας περίμεναν!
Όλα πήγαν θαυμάσια! Για άλλη μια φορά, τα λυκόπουλα έκαναν μεγάλους και μικρούς να σταματούν, να κοιτούν και να ρωτούν, θαυμάζοντας! Μπράβο τους! Μας κάνουν περήφανους...
Κλείνοντας θα παραθέσω μόνο ένα μικρό σχόλιο που άκουσα από έναν ηλικιωμένο που απολάμβανε με τη σύζυγό του τον κυριακάτικο περίπατο, αυτό το ηλιόλουστο πρωινό:
"-Κάθισε μια στιγμή να τα δούμε... ήμουν κι εγώ λυκόπουλο!
Τότε τραγουδούσαμε:
Το καπέλο μου έχει έξι ρίγες...
Άραγε να το λένε ακόμα...;".
Γ.Κ.
(Κάονας)
