ΠΑΡΤΥ ΑΝΙΧΝΕΥΤΩΝ Τ.Ε ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ ΜΟΣΧΑΤΟΥ

ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟΥ ΚΛΑΔ.ΛΥΚΟΠΟΥΛΩΝ Π.Ε ΣΑΡΩΝΙΚΟΥ

Λυκοπουλοχαιρετώ τους πάντες,

 

Οι αποφάσεις του προσυνεδρίου του κλάδου είναι οι τουφεξής:

 

1. Σεμινάριο- παρουσίαση δράσης ερασιτεχνικής ασχολίας 16/10 17:00 στην περιφέρεια.

2. 2ήμερο βαθμοφόρων κλάδου 3-4/ 12

3. 2ήμερο λυκοπούλων περιφέρειας 21-22/ 4

4. Συναντήσεις- έκπληξη των βαθμοφόρων του κλάδου για "τσάι και συμπάθεια!"

ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟΥ ΚΛΑΔ. ΠΡΟΣΚΟΠΩΝ Π.Ε ΣΑΡΩΝΙΚΟΥ

Αποφάσεις αξιολόγησης και προγραμματισμού Κλάδου Προσκόπων:

 

- Διήμερο Ενωμοτιών. Έχει συσταθεί μια πρώτη μικρή ομάδα εργασίας από όσους βαθμοφόρους ήταν εκεί και περιμένουμε να μεγαλώσει με την προσθήκη όσων έλειπαν... Η πιο πιθανή ημερομηνία είναι 7-8 Απριλίου.

- Σεμινάρια. Αποφασίσαμε να πραγματοποιήσουμε ένα σεμινάριο με θέμα την συμπεριφορά των παιδιών στην προεφηβική και εφηβική ηλικία και να προσκαλέσουμε σαν ειδικό συνεργάτη κάποιον ψυχολόγο. Επίσης είπαμε να κάνουμε ανα τακτά χρονικά διαστήματα (ανά μήνα μάλλον) σεμινάρια πάνω στην μεθοδολογία του Κλάδου, για να τα ξαναθυμηθούμε όλοι... Και τέλος ένα σεμινάριο πάνω σε νέες ιδέες για δράσεις στα τμήματα μας.

- Δράση βαθμοφόρων. Μετά το διήμερο των Ενωμοτιών και εφόσον μαζευτούμε επαρκής αριθμός βαθμοφόρων αποφασίσαμε να κάνουμε ένα διήμερο - τριήμερο ιστιοπλοϊκό με βάρκες.

 

Πρόσκοποι Σαρωνικού

ΠΟΛΕΜΩΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΠΙΝΔΟ

Πρόσωπα:

1.Αξιωματικός

2.Λοχίας

3.1^ος Φαντάρος

4.2^ος Φαντάρος

5.3^ος Φαντάρος

6.4^ος Φαντάρος

7.5^ος Φαντάρος

8.6^ος Φαντάρος

9.8^ος Φαντάρος

10.                  Ελληνοπούλα

11.                  Ελληνοπούλα

12.                  Ελληνοπούλα

13.                  1^η Νοσοκόμα

14.                  2^η Νοσοκόμα

15.                  3^η Νοσοκόμα

16.                  Ιταλός στρατιώτης

17.                  Ιταλός στρατιώτης

18.                  Ιταλός στρατιώτης

19.                  Ιταλός στρατιώτης

 

Αξιωματικός: Εδώ, παιδιά, σ’ αυτά τ’ απάτητα βουνά της Πίνδου, μας έταξε η πατρίδα να πολεμήσουμε το στρατό του Μουσολίνι. Θα συναντήσουμε δυσκολίες πολλές.

Όλοι: Το ξέρουμεεεεεεεεεε.

Αξιωματικός: Θ΄ αντιμετωπίσουμε την αεροπορία των ιταλών, το βαρύ τους πυροβολικό.

Όλοι: Δεν τους φοβόμαστεεεεεεεεε.

Αξιωματικός: Στον πόλεμο, ένα είναι το πιο δυνατό όπλο: Η ΨΥΧΗ. Κι αυτή, την έχουμε εμείς οι Έλληνες και όχι οι ιταλοί. Ζήτω η Ελλάδα μας.

Όλοι: Ζήτωωωωωωωωωωωω.

Αξιωματικός: Πάρτε μια ανάσα, γιατί σε λίγο μπορεί ν’ αρχίσει η επίθεση. Εγώ πάω να επιθεωρήσω τις άλλες ομάδες. (Προχωρεί, γυρίζει το κεφάλι και λέει):

Και μην ξεχνάτε, οικονομία στα πυρομαχικά.

Λοχίας: Μην έχετε έγνοια κύριε ανθυπολοχαγέ. Τα παιδιά εδώ, δεν αστοχούν. Κάθε βόλι και κεφάλι.

(Γυρίζει στους φαντάρους).

Από που είστε ρε παιδιά;

1^ος Φαντάρος: Από Αθήνα.

2^ος Φαντάρος: Από Κρήτη.

3^ος Φαντάρος:  Πελοπόννησο.

4^ος Φαντάρος: Μακεδονία.

5^ος Φαντάρος: Επτάνησα.

6^ος Φαντάρος: Εγώ είμαι απ’ τη  Θράκη. Εσείς κυρ λοχία, από που είστε;

Λοχίας: Εγώ είμαι από την Κύπρο. Είναι κι’ αυτή σκλαβωμένη στους Άγγλους και ζητά τη λευτεριά της.

1^ος Φαντάρος: Κυρ λοχία, κυρ λοχία. Κάτι ακούω.

2^ος φαντάρος: Μέσα στους θάμνους , διακρίνω στρατιώτες να κινούνται. Να τους. Μας πλησιάζουν.

Λοχίας: Μην πυροβολήσετε. Περιμένετε να πλησιάσουν κι άλλο. Οικονομία στα πυρομαχικά. Κάθε βόλι και κεφάλι.  (Λίγη πάυση). Έτοιμοι παιδιά, ΠΥΡ.

Όλοι: Απάνω τους. ......ΑΕΡΑΑΑΑΑΑΑ....

3^ος φαντάρος: Πάει ο πρώτος.

4^ος φαντάρος: Πάει κι ο δεύτερος.

5^ος φαντάρος: Τον πέτυχα στον ώμο.

6^ος φαντάρος: Κι εγώ στον πισινό.

7^ος φαντάρος: Φεύγουνε.

Λοχίας: Εφ’ όπλου λόγχη.

Όλοι: Απάνω τους ....... ΑΕΡΑ.......

(Φεύγουν όλοι εκτός από τον 7^ο φαντάρο που πληγώνεται).

1^η νοσοκόμα: Αδελφή, έλα εδώ. Είναι ένας φαντάρος τραυματισμένος. Στο μπράτσο τραυματίστηκε. Δεν φαίνεται να είναι σοβαρά.

2^η νοσοκόμα: Ερχόμαστε να τον περιποιηθούμε. (Τον περιποιούνται)

3^η νοσοκόμα: Ευτυχώς δεν είναι βαθύ το τραύμα. Μα γιατί κλαις φαντάρε; Δεν κάνε να κλαίνε οι Έλληνες.

7^ος φαντάρος: Δεν κλαίω για το τραύμα μου αδελφή. Κλαίω γιατί δεν θα μπορέσω να λάβω μέρος στην επόμενη επίθεση.

2^η νοσοκόμα: Μη λυπάσαι γι’ αυτό λεβέντη. Θα γίνεις γρήγορα καλά και θα τους κυνηγήσεις τους ιταλούς μέχρι τη Ρώμη.

3^η νοσοκόμα: Έτοιμος είναι.

1^η νοσοκόμα: Να πάει στα μετόπισθεν. Να πάει μέχρι να γίνει εντελώς καλά.

7^ος φαντάρος: Όχι, όχι, εδώ θα μείνω. Εσείς το είπατε πως δεν είμαι σοβαρά τραυματισμένος. Αύριο θα είμαι μια χαρά.

(Επιστρέφουν οι υπόλοιποι φαντάροι από την επίθεση).

Λοχίας: Αδελφή, τι συμβαίνει;

2^η νοσοκόμα: Έχετε έναν τραυματία.

Λοχίας: Είναι σοβαρά;

2^η νοσοκόμα: Ευτυχώς όχι. Σύντομα θα γίνει καλά.

1^ος φαντάρος:  Λαγοί έγιναν οι ιταλοί.

2^ος φαντάρος: Δεν βρίσκανε το δρόμο να φύγουν.

3^ος φαντάρος: Πως πηδούσαν τους βράχους απ’ το φόβο τους... Χα χα χα...

4^ος φαντάρος: Τρέξαν να πάρουν τα μαντάτα στο Μουσολίνι.

ΟΛΟΙ: (Τραγουδούν) Κορόιδο Μουσολίνι...

5^ος φαντάρος: Κυρ λοχία, τι θα κάνουμε αν ξαναρχίσουν οι μακαρονάδες την επίθεση;

Λοχίας: Τι θα κάνουμε; Θα πολεμήσουμε.

6^ος φαντάρος: Μα πως κυρ λοχία. Μας σώθηκαν τα πυρομαχικά.

Λοχίας: Τότε θα πολεμήσουμε με τη λόγχη. Με τις πέτρες. Με τα δόντια. Μα δε θα πάμε ούτε βήμα πίσω.

7^ος φαντάρος: Ζήτω ο λοχίας μας.

ΟΛΟΙ: Ζήτωωωωωωω.

3^ος φαντάρος: Ακούω βήματα. Ποιος να ‘ναι;

1η Ελληνοπούλα: Αδέλφια μας, σας χαιρετούμε. Σας φέρνουμε προμήθειες. Σας φέρνουμε πυρομαχικά.

2^η Ελληνοπούλα: Εδώ υπάρχουν τρόφιμα. Εδώ κουβέρτες και σεντόνια μάλλινα.

3^η Ελληνοπούλα: Εδώ κάλτσες και φανέλες μάλλινες. Μόνες μας τα φτιάξαμε. Με τα ίδια μας τα χέρια.

Λοχίας: παιδιά, σωθήκαμε.

7^ος φαντάρος: Ας κοπιάσουν τώρα οι ιταλοί.

Λοχίας: Και δεν φοβηθήκατε να ανεβείτε ως εδώ πάνω; Ξέρετε τι κίνδυνο περάσατε;

2^η Ελληνοπούλα: Και βέβαια ξέρουμε από τι κίνδυνο περάσαμε. Αλλά δεν φοβόμαστε εμείς. Τι Ελληνοπούλες είμαστε αν τρέμουμε για τη ζωή μας;

Λοχίας: Να μας ζήσετε αδελφούλες μας. Αλήθεια τι θα γινόμαστε χωρίς εσάς;

ΟΛΟΙ ΟΙ ΦΑΝΤΑΡΟΙ: Να ζήσουν οι Ελληνοπούλες. Με τέτοιες Ελληνίδες, δε σκλαβώνεται η Πατρίδα μας η Ελλάδα.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΝΟΣΟΚΟΜΕΣ: Με τέτοιους φαντάρους, δε φοβόμαστε τους εχθρούς.

Αξιωματικός: (Καταφθάνει και ακούει τα τελευταία λόγια).

Να μου ζήσετε παιδιά μου. Δε σας το ‘λεγα εγώ; Το ισχυρότερο όπλο είναι η ψυχή.

Ζήτω η αθάνατη Ελληνική ψυχή.

Ζήτω η αθάνατη Ελλάδα μας.

Όλοι: Ζήτωωωωωωωωωωω.

ΤΕΛΟΣ

ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΣΚΕΤΣ :ΝΤΙΝΟ ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ( για την 28η Οκτωβριου)

1

ΣΚΕΤΣ ΓΙΑ ΤΗΝ 28^Η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

«Ντίνο…. Δε θα σε ξεχάσουμε ποτέ!!»

Κείμενο : Παρισούλης Νίκος

Πρόσωπα

1. Αφηγήτρια

2. Αποστόλης

3. Ουρανίτσα 

4. Ντίνος ο γάτος

5. Γερμανός στρατιώτης Χανς

6. Γερμανός στρατιώτης Σουλτς

Σκηνικό

     Στην αριστερή πλευρά του σκηνικού και μπροστά από την είσοδο μιας αποθήκης ( Γερμανική στρατιωτική αποθήκη τροφίμων ) κάθονται δυο γερμανοί στρατιώτες, πάνω σε δυο καρέκλες , κοιμούνται και ροχαλίζουν κάπου κάπου. Τα πόδια τους, τα έχουν ανεβασμένα σε μια καρέκλα μπροστά τους και τα χέρια τους, τα έχουν σταυρωμένα κι ακουμπισμένα  πάνω στις κοιλιές τους. Πίσω από τους στρατιώτες υπάρχει ένα μεγάλο καλάθι απ΄ το οποίο κρέμονται διάφορα φαγώσιμα ( λουκάνικα, τυριά, ψωμί κ.λ.π. ) .

     Στη δεξιά πλευρά του σκηνικού κάθονται σε δυο μικρά καρεκλάκια,τα δυο αδερφάκια , ο Αποστόλης και η Ουρανίτσα. Μπροστά στα πόδια των παιδιών είναι ξαπλωμένος ο Ντίνος , ο γάτος του σπιτιού.

Σκηνή πρώτη

Πράξη πρώτη

      Αφηγήτρια. Κυρίες και κύριοι… Αγαπημένοι μου φίλοι και συμμαθητές…  Σήμερα θα εξελιχθεί μπροστά στα μάτια σας  μια ιστορία που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και συνέβη στα δύσκολα εκείνα χρόνια της γερμανικής κατοχής. Συγκεκριμένα η ιστορία μας διαδραματίζεται σε μια κωμόπολη  της κεντρικής Ελλάδας , στον Τίρναβο.

     Στα δύσκολα…λοιπόν… εκείνα χρόνια της κατοχής… πολλές φορές, αναγκάζονταν οι Έλληνες να μηχανεύονται διάφορους τρόπους ώστε να βρίσκουν τα απαραίτητα  για την επιβίωσή τους. Κάτι τέτοιο συνέβη και τότε. Αλλά για να μην σας τα πολυλογώ, δείτε από μόνοι σας τι θέλω να πω.

2

Ουρανίτσα. ( Με θλιμμένο και πεινασμένο βλέμμα λέει. )

    Μία, δύο, τρεις, τέσσερις, πέντε, έξι, εφτά….       Μία, δύο, τρεις, τέσσερις, πέντε, έξι, εφτά….      Μία, δύο, τρεις, τέσσερις, πέντε, έξι, εφτά…. Αποστόλη…ε… Αποστόλη.

Αποστόλης. ( Δεν μπορεί να μιλήσει από την πείνα του και λέει ένα ξερό) ναι….. 

 Ουρανίτσα. Αποστόλη , αδερφούλη μου , ξέρεις τι μέρα είναι σήμερα;

Αποστόλης. Χμ…χμ.. Ε.. δεν είναι μια μέρα μετά το χθες; Τι σ’ έπιασε και μετράς, εδώ και ώρα, μέχρι και το εφτά;

Ουρανίτσα. Να…! δεν ακούς την κοιλίτσα μου που γουργουρίζει τόση ώρα; Με τη σημερινή, έχουμε εφτά μέρες να βάλουμε κάτι στο στοματάκι μας… πέρασε μια βδομάδα και δεν έχουμε φάει τίποτα.  

Αποστόλης. Πως ν΄ ακούσω την κοιλίτσα σου Ουρανίτσα μου!!! Η δικιά μου κάνει περισσότερο θόρυβο από τη δικιά σου!!!

 Ουρανίτσα.  Δεν ξέρω αδερφούλη μου… αλλά αν δε φάμε κάτι σύντομα… δε νομίζω ότι θ’ αντέξουμε για πολύ ακόμα.

Αποστόλης.  Και αυτοί οι Γερμαναράδες έχουν δίπλα μας μια αποθήκη γεμάτη φαγώσιμα !! Και ούτε ένα ξεροκόμματο δε μας δίνουν!! 

Ουρανίτσα.  Κάτι πρέπει να κάνουμε αδερφούλη μου… κάτι πρέπει να κάνουμε… δεν ξέρω τι!! αλλά κάτι πρέπει να σκεφτούμε.. Δεν πάει άλλο.

Αποστόλης. Α….! Σαν να μου ’ρχεται κάτι στο μυαλό μου… νομίζω ότι το βρήκα!!!

 Ουρανίτσα.  Τι βρήκες Αποστόλη μου…! Πες μου κι εμένα…! Μ’ έφαγε η αγωνία…!Πες μου …! Πες μου σε παρακαλώ…!

Αποστόλης. Ουρανίτσα … ο Ντίνος θα μας σώσει…ναι..ναι ο Ντίνος..!

Ουρανίτσα.   Ο Ντίνος!!! Ποιος Ντίνος…; Μήπως εννοείς  το  γάτος μας;

Αποστόλης. Ναι …! Ο Ντίνος …! ο γάτος μας θα μας σώσει…! 

Ουρανίτσα.   Μα πως θα μας σώσει ο Ντίνος;

Αποστόλης. Θυμάσαι Ουρανίτσα μου, που τον είχα εκπαιδεύσει και πήγαινε στου κυρ Βαγγέλη τον ψιλικατζή και μας έφερνε καραμέλες και σοκολάτες στα μουλωχτά; E..! αυτό θα κάνουμε και τώρα.

Ουρανίτσα.   Μα το ψιλικατζίδικο του κυρ Βαγγέλη είναι κλειστό…. Κι εξάλλου τον κυρ Βαγγέλη τον σκότωσαν εδώ και καιρό οι Γερμανοί, όπως σκότωσαν τους γονείς μας και τους περισσότερους από τους συγγενείς μας.

Αποστόλης.  Όχι  αδερφούλα μου… δεν κατάλαβες καλά… βλέπεις απ’ το παράθυρο τους δυο Γερμανούς που κάθονται μπροστά από την αποθήκη με τα φαγώσιμα;

Ουρανίτσα.   Ναι… τους βλέπω.

Αποστόλης.   Βλέπεις ότι κοιμούνται του καλού καιρού και ότι πίσω τους υπάρχουν καλάθια γεμάτα με λαχταριστά λουκάνικα ;

3

Ουρανίτσα.  Ε… εντάξει κι αυτά τα βλέπω… αλλά δεν έχω καταλάβει ακόμα που το πας.   

Αποστόλης.   Εκεί θα στείλουμε τον Ντίνο αδερφούλα μου… εκεί… τώρα είναι ευκαιρία που κοιμούνται, να τον στείλουμε εκεί κι αντί για καραμέλες και σοκολάτες να μας φέρει εκείνα τα υπέροχα λουκάνικα που κρέμονται έξω από τα καλάθια και ό,τι άλλο βρει.

Ουρανίτσα.  Μπράβο… μπράβο… αδερφούλη μου… ναι ο Ντίνος θα μας σώσει, είναι η τελευταία μας ελπίδα.

Αποστόλης.  ( Πλησιάζει τον Ντίνο, τον χαϊδεύει και κάτι του ψιθυρίζει.)

 Ντίνο…Ντίνο έλα να σου δείξω κάτι απ’ το παράθυρο.

Ντίνος  ( Σηκώνεται ο Ντίνος και πηγαίνει δίπλα στον Αποστόλη. Ο Ντίνος στη συνέχεια βγαίνει απ’ το σπίτι των παιδιών και κατευθύνεται προς το καλάθι με τα λουκάνικα.. Κάνει δυο στροφές γύρο από τους κοιμισμένους Γερμανούς, κάνει γκριμάτσες και τους κοροϊδεύει , παίρνει με τρόπο τη θηλιά με τα λουκάνικα και επιστρέφει στο σπίτι των παιδιών.)

Αποστόλης,  Ουρανίτσα.  ( Τα παιδιά χαρούμενα τον αγκαλιάζουν και του λένε μαζί. )

Ντίνο… δε θα σε ξεχάσουμε ποτέ.

Ουρανίτσα.  ( Χαϊδεύει  τον Ντίνο και λέει )

Είσαι ο πιο γλυκός γάτος του κόσμου…. Μας έκανες πολύ ευτυχισμένους… Μας έσωσες τη ζωή… Δε θα σε ξεχάσουμε ποτέ.

( Τα παιδιά κάνουν ότι τρώνε  τα διάφορα φαγώσιμα που τους έφερε ο Ντίνος ) 

Αποστόλης.  Ντίνο… όσο ζούμε θα σ’ αγαπάμε και θα σε φροντίζουμε, όπως μας φρόντισες και εσύ τώρα… Σ’ ευχαριστούμε μέσα απ’ την καρδιά μας.

( Οι δυο Γερμανοί στρατιώτες ξυπνάνε σιγά σιγά. Πρώτος ξυπνάει ο Χανς και καθώς το βλέμμα του πέφτει στο καλάθι πίσω του, μένει έκπληκτος. Ξυπνάει σκουντώντας δυνατά  τον Σουλτς και του λέει νευριασμένος. )

Χανς. Δεκανέα Σουλτς φερντάμ νοχ μαλ… καλά το κατάλαβα εγώ, εσύ την έκανες τη δουλειά… εσύ τα έφαγες όλα, την ώρα που κοιμόμουν… εσύ… εσύ είσαι υπεύθυνος γι’ αυτό.. κοπρόσκυλο ..ε.. κοπρόσκυλο…

Σουλτς. Βαρούμ λοχία Χανς… βερ χατ ουντς…. Όχι εγώ λοχία στ’ ορκίζομαι… κάποιος άλλος έκλεψε τα λουκάνικα και τα έφαγε…

Χανς. Λες ψέματα, το βλέπω στα μάτια σου… Όχι μόνο στα μάτια σου , μα και στην πρησμένη την κοιλιά σου. Δε θα σε πιάσω στα χέρια μου!! Θα δεις τι θα σου κάνω.

( Ο Χανς αρχίζει να κυνηγάει τον Σουλτς πάνω στη σκηνή και σιγά σιγά απομακρύνονται. ).

4

Αφηγήτρια. ( Μπαίνει στη σκηνή σιγά σιγά η αφηγήτρια και λέει. )

Αυτό συνεχίστηκε για πολύ καιρό ακόμα. Τα δυο παιδιά χόρτασαν την πείνα τους. Οι μέρες της Γερμανικής κατοχής πέρασαν. Ο Ντίνος γέρασε και πέθανε μετά από πάρα πολλά χρόνια. Ο Αποστόλης και η Ουρανίτσα ζουν αυτή τη στιγμή με τις δικές τους οικογένειες, με τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Τον Ντίνο όμως, δεν τον έχουν ξεχάσει και με την πρώτη ευκαιρία που βρίσκουν, διηγούνται στα εγγονάκια τους, την ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΝΤΙΝΟΥ.

ΤΕΛΟΣ

 

ομιλια-παρουσιαση της 1ης Κοινότητας Καλαμακίου

Σας προσκαλούμε την Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2011 και ώρα 18:00'

στην αίθουσα εκδηλώσεων του 1ου Δημοτικού Σχολείου Αλίμου

στην ομιλία - παρουσίαση του Δρ Ιωάννη Καλογεράκη

με θέμα «Είσαι ο μοναδικός άνθρωπος που μπορείς να αξιοποιήσεις τις δυνατότητες σου».

Μία ξεχωριστή πρωτοβουλία της Κοινότητας των Ανιχνευτών του Συστήματός μας,

με πολύ ενδιαφέρον αντικείμενο για τη νεολαία της εποχής μας.


Η παρουσίαση απευθύνεται πρωτίστως σε εφήβους

αλλά επιθυμία μας είναι να την παρακολουθήσουν και όλοι οι γονείς εφήβων και νέων.

Ώρα προσέλευσης 17:30'
Ώρα έναρξης 18.00'

Τα μέλη της Κίνησης παρακαλούνται θερμά να φορούν την Προσκοπική τους Στολή.

 

Σας περιμένουμε όλους.

 

Στη διάθεση σας,

 

Μάνος Τσαγκαράκης

**********************

Αρχηγός 1ου Συστήματος

Ναυτοπροσκόπων Καλαμακίου

τηλ. επικ. 6936 17 77 97

snpkalamakiou@hotmail.com

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗΣ ΒΙΒΛΙΟΥ

Παιχνίδι: τι μας προσφέρει και πώς αναπτύσσεται

Παιχνίδι: τι μας προσφέρει και πώς αναπτύσσεται

 

Μετάφραση/Επιμέλεια: Γεωργία Πανταζή*

Πρωτότυπο:  ”6 Types of Play: How We Learn to Work Together“, PsyBlog^[1]

Το παιχνίδι είναι μια σοβαρή υπόθεση. Ο πρωτοποριακός αναπτυξιακός ψυχολόγος  Lev Vygotsky πίστευε ότι, κατά την προσχολική περίοδο, το παιχνίδι είναι η κύρια πηγή ανάπτυξης. Μέσα από το παιχνίδι τα παιδιά μαθαίνουν και εξασκούν πολλές βασικές κοινωνικές δεξιότητες. Αναπτύσσουν μια αίσθηση του εαυτού, μαθαίνουν να αλληλεπιδρούν με άλλα παιδιά, μαθαίνουν πώς να κάνουν φίλους, πώς να ψεύδονται και πώς να παίξουν ένα παιχνίδι ρόλων.

Το παιχνίδι διαδραματίζει αναπτυξιακό ρόλο ήδη από τα πρώιμα στάδια της ανάπτυξης του παιδιού. Έτσι το αισθητηριακό κινητικό παιχνίδι διδάσκει τα μικρά παιδιά για το σώμα τους και τα αντικείμενα του περιβάλλοντός τους. Το χειριστικό και εξερευνητικό παιχνίδι διδάσκει τα μεγαλύτερα παιδιά περισσότερα για τα αντικείμενα και τις ιδιότητες τους και για το πώς μπορούν να επηρεάζουν τον κόσμο γύρω τους. Το «σκληρό» και το ενεργητικό φυσικό παιχνίδι διδάσκει στο νήπιο τις κινητικές δεξιότητες και την αλληλεπίδραση όλου του σώματος με τους άλλους και με τα αντικείμενα στο περιβάλλον.

Το κοινωνικό παιχνίδι αρχίζει με τις πρώτες κοινωνικές ανταλλαγές ανάμεσα στα μωρά και τους γονείς τους κατά τη διάρκεια καθημερινών δραστηριοτήτων (όπως αυτών του ταΐσματος και της αλλαγής της πάνας). Είναι αυτό το παιχνίδι που διδάσκει στα παιδιά τις κοινωνικές σχέσεις και πως να εμπλακούν σε αυτές, καθώς και τους πολιτισμικούς κανόνες της κοινωνίας στην οποία μεγαλώνουν. Το προσποιητό παιχνίδι, είτε κοινωνικό είτε μοναχικό, διδάσκει στα παιδιά πως να απομακρύνουν τη σκέψη τους από την εμπειρία που βιώνουν εκείνη την στιγμή και πώς να χρησιμοποιούν σύμβολα και αναπαραστάσεις για να επιτυγχάνουν αυτόν τον τρόπο σκέψης.

Η  Ψυχαναλυτική θεωρία ή θεωρία της  Κάθαρσης έχει τις ρίζες της στην θεωρία της κάθαρσης του Αριστοτέλη. Κύριος εκπρόσωπος αυτής της θεωρίας είναι ο Ελβετός ψυχολόγος  J. Freud, ο οποίος θεωρεί ότι το παιχνίδι δεν είναι απλώς ένα αναπτυξιακό επίτευγμα ή ένα μέσο για να περάσει το παιδί την ώρα του αλλά είναι σημαντικό “γιατί απηχεί τις προσπάθειες του παιδιού να συμφιλιωθεί με τα συγκινησιακά του βιώματα”. Αποτελεί μια γέφυρα ανάμεσα στην εσωτερική και εξωτερική πραγματικότητα του παιδιού. Το παιχνίδι παρέχει στο παιδί τη δυνατότητα να αντιμετωπίζει αγχώδεις καταστάσεις με συμβολικό τρόπο. Μέσα από το παιχνίδι του εκφράζει έμμεσα ή συμβολικά πιεστικές ανησυχίες του, φόβους, επιθυμίες και επαναλαμβάνοντας αυτά τα θέματα ξανά και ξανά δίνει στο παιχνίδι ένα χαρακτήρα κάθαρσης. Η επανάληψη της εμπειρίας μέσα από το παιχνίδι είναι μια απόπειρα αλλαγής της απόφασης ή απόπειρα κυριαρχίας πάνω σε μια δύσκολη κατάσταση.

Το παιχνίδι μπορεί να αποτελέσει ένα μέσο διάγνωσης μέσα από το οποίο το παιδί μπορεί να εκφράσει τα συναισθήματά του, τις σκέψεις του, τα ένστικτά του και τις επιθυμίες του. Η ψυχαναλυτική σχολή, για να εισχωρήσει στο βάθος της παιδικής ψυχής, χρησιμοποίησε το παιχνίδι όπως παλιότερα το όνειρο στους ενήλικες. Το παιχνίδι ως διαγνωστικό μέσο είναι μια πολύ καλή μέθοδος προκειμένου να πλησιάσουμε την ψυχή των μικρότερων παιδιών, για τα οποία η γλώσσα είναι ακόμα ατελές μέσο επικοινωνίας.

Ο Vygotsky από την άλλη πλευρά υποστήριξε ότι ο άνθρωπος συμμετέχει ενεργητικά στην ίδια του την ύπαρξη^[2] . Από τη νηπιακή ακόμα ηλικία αρχίζει να αποκτά τα μέσα με τα οποία μπορεί να επιδράσει και να ελέγξει το περιβάλλον του αλλά και τον εαυτό του. Αυτό το επιτυγχάνει με τη δημιουργία και τη χρήση βοηθητικών ή «τεχνητών» ερεθισμάτων. Ο ίδιος δημιουργεί τα βοηθητικά ερεθίσματα, που δεν έχουν καμιά εγγενή σχέση με την υπάρχουσα κατάσταση και τα χρησιμοποιεί στο παιχνίδι σαν μέσα ενεργητικής προσαρμογής. Έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στην επίδραση της χρήσης των βοηθητικών ερεθισμάτων, την οποία θεωρεί καθοριστική. Τα βοηθητικά ερεθίσματα, για τον Vygotsky, είναι τα εργαλεία του εγγενούς πολιτισμού, η μητρική γλώσσα του παιδιού και τα ευφυή μέσα που το ίδιο το παιδί εφευρίσκει, ακόμα και η χρήση του ίδιου του σώματος. Το παιδί κάνει χρήση των διαφόρων αυτών μέσων κατά τη δραστηριότητά του στο παιχνίδι, γι` αυτό και ο Vygotsky θεωρεί το παιχνίδι ως το πρωταρχικό μέσο της πολιτισμικής ανάπτυξης των παιδιών.

Το παιδί στο παιχνίδι του ξεπερνά την ηλικία του, μετακινείται πέρα από την καθημερινή του συμπεριφορά και μοιάζει να γίνεται ένα κεφάλι ψηλότερο απ` ότι είναι. Άρα το παιχνίδι αποτελεί μια μέγιστη πηγή ανάπτυξης, που περιέχει όλες τις αναπτυξιακές τάσεις συμπυκνωμένες. Το παιδί μέσα στο παιχνίδι προβάλλει τον εαυτό του στις δραστηριότητες των ενηλίκων μέσα στο συγκεκριμένο πολιτισμικό πλαίσιο στο οποίο ζει. Ακόμα προβάλλει τους μελλοντικούς ρόλους και τις αξίες όπως το ίδιο τις αντιλαμβάνεται μέσα από τις δραστηριότητες και τις σχέσεις των ενηλίκων. Το παιχνίδι προηγείται της ανάπτυξης, γιατί το παιδί μέσα από το παιχνίδι αποκτά δεξιότητες, κίνητρα και στάσεις απαραίτητα για την κοινωνική του προσαρμογή και συμμετοχή.

Στάδια ανάπτυξης παιχνιδιού

Η κλασική μελέτη του πώς αναπτύσσεται το παιχνίδι στα παιδιά πραγματοποιήθηκε από την  Mildred Parten στα τέλη της δεκαετίας του 1920 στο Ινστιτούτο Ανάπτυξης του Παιδιού στη Μινεσότα. Παρακολούθησε στενά τα παιδιά ηλικίας μεταξύ 2 και 5 ετών και κατηγοριοποίησε το παιχνίδι τους σε έξι κατηγορίες.

Η Parten συνέλεξε δεδομένα μέσω της συστηματικής δειγματοληψίας της συμπεριφοράς των παιδιών. Τα παρατήρησε για μια περίοδο ενός προκαθορισμένου λεπτού που ποίκιλαν συστηματικά^[3][4] .

Αυτό που πρέπει να παρατηρήσουμε είναι πως οι τέσσερις πρώτες κατηγορίες του παιχνιδιού δεν συνεπάγονται απαραίτητα την αλληλεπίδραση με άλλους, ενώ οι δύο τελευταίες το κάνουν. Ενώ τα παιδιά μετατοπίζονται μεταξύ των τύπων του παιχνιδιού, αυτό που η Parten παρατήρησε ήταν ότι καθώς αυτά μεγάλωναν, συμμετείχαν λιγότερο στους πρώτους τέσσερις τύπους και περισσότερο στους δύο τελευταίους – εκείνους δηλαδή που περιλαμβάνουν μεγαλύτερη αλληλεπίδραση.

1. Ελεύθερο παιχνίδι: το παιδί είναι σχετικά σταθερό και φαίνεται να εκτελεί τυχαίες κινήσεις με μη εμφανή σκοπό. Ένα σχετικά σπάνιο στυλ παιχνιδιού.
2. Μοναχικό παιχνίδι: το παιδί είναι εντελώς απορροφημένο στο παιχνίδι και δεν φαίνεται να παρατηρεί τα άλλα παιδιά. Πιο συχνά εμφανίζεται σε παιδιά ηλικίας μεταξύ 2 και 3 χρόνων.
3. Το παιχνίδι του θεατή: το παιδί ενδιαφέρεται για το παιχνίδι άλλων παιδιών, αλλά δεν εντάσσεται το ίδιο. Μπορεί να κάνει ερωτήσεις ή απλά να μιλάει στα άλλα παιδιά, αλλά η κύρια δραστηριότητα είναι η απλή παρακολούθηση.
4. Παράλληλο παιχνίδι: το παιδί μιμείται το παιχνίδι των άλλων παιδιών, αλλά δεν συμμετέχει ενεργά μαζί τους. Για παράδειγμα, μπορεί να χρησιμοποιούν το ίδιο παιχνίδι.
5. Συντροφικό παιχνίδι: ενδιαφέρονται τώρα περισσότερο το ένα για το άλλο παρά για τα παιχνίδια που χρησιμοποιούν. Αυτή είναι η πρώτη κατηγορία που περιλαμβάνει ισχυρή κοινωνική αλληλεπίδραση μεταξύ των παιδιών καθώς παίζουν.
6. Συνεργατικό παιχνίδι: κάποια οργάνωση εισέρχεται στο παιχνιδιού των παιδιών, για παράδειγμα, το παιχνίδι έχει κάποιο στόχο και τα παιδιά συχνά υιοθετούν ρόλους και ενεργούν ως ομάδα. Σε αυτό το επίπεδο παιχνιδιού η συνεργασία των παιδιών είναι απαραίτητη και το καθένα έχει ένα συγκεκριμένο ρόλο στο παιχνίδι.

Είναι σημαντικό να τονιστεί ότι αυτή η σειρά σταδίων παιχνιδιού είναι εξελικτική και το κριτήριο για τη μετάβαση από το ένα στάδιο στο επόμενο είναι η αποδοχή του βαθμού της κοινωνικής αλληλεπίδρασης των μαθητών. Σε αντίθεση με τον Jean Piaget ο οποίος είδε το παιχνίδι των παιδιών με κυρίως αναπτυξιακούς γνωστικούς όρους, η Parten τόνισε την ιδέα ότι η μαθαίνοντας να παίζεις μαθαίνεις πώς να σχετίζεσαι με τους άλλους.

Η Γεωργία Πανταζή είναι ψυχολόγος Παντείου και εθελόντρια σε σταθμό με αυτιστικά παιδιά.

Ερευνητικά ενδιαφέροντα: παιδοψυχολογία, θέματα κοινωνικής ψυχολογίας κ.τ.λ.

(glpantazi@gmail.com)