Μοναχικά παιδιά της Πόλης μας
Θα ήθελα επίσης να προσθέσω ότι όταν πρωτοδιάβασα αυτό το κομμάτι, κάπου στην μέση της εφηβείας μου, αισθάνθηκα ότι είχε γραφτεί αποκλειστικά για μένα, ότι η συγγραφέας ήταν κάπου μέσα στο σπίτι μας και περιέγραφε σκηνές της καθημερινής οικογενειακής μας ζωής. Για πολλά χρόνια άνοιγα το βιβλίο και το διάβαζα ξανά και ξανά για να θυμίζω στον εαυτό μου ότι δεν είμαι μόνη μου σε αυτές τις δυσκολίες που τότε περνούσα. Θύμιζα στον εαυτό μου ότι για να έχει γίνει ένα κομμάτι που να μοιάζει τόσο πολύ στην δική μου ζωή, σημαίνει ότι τα "δεινά μου" δεν ήταν ούτε τόσο "μου" ούτε "δεινά", αλλά μάλλον μία κακή στιγμή της ζωής που θα πέρναγε.
Μεγαλώνοντας, ξαναδιάβασα το κομμάτι αυτό. Τότε ήταν ένα απλά συγκινητικό κομμάτι που απεικόνιζε την καθημερινότητα του εφήβου. Δεν ταυτίστηκα με αυτό τότε. Μου έκανε φοβερή εντύπωση, πώς ήταν δυνατό ένα κομμάτι στο οποίο κάποτε "έτρεχα" κι έβρισκα παρηγοριά τουλάχιστον τρεις φορές την εβδομάδα, να μην με αγγίζει εκείνη τη στιγμή. Κατάλαβα ότι μεγάλωσα και έφυγα από αυτήν την "κακή στιγμή της ζωής μου" Τώρα που το ξαναδιαβάζω, δεν ταυτίζομαι βέβαια, αλλά αναπολώ αυτά τα ωραία χρόνια, και θα ήθελα να μπορούσα και πάλι να "έτρεχα" να έβρισκα παρηγοριά σε αυτό. Αλλά δεν μπορώ. Τα χρόνια αυτά έφυγαν ανεπιστρεπτί. Και τότε υποσχέθηκα στον εαυτό μου να το διαβάζω από καιρό σε καιρό, απλά για να μην χάσω την επαφή με το συναίσθημα του να είσαι έφηβος.
Σας αφήνω λοιπόν να απολαύσετε αυτό που μου κράτησε συντροφιά για αρκετά χρόνια κι ελπίζω να σας θυμίσει λίγο εκείνα τα χρόνια της εφηβείας αλλά και να σας "χτυπήσει καμπανάκι" για τα εφηβικά χρόνια των παιδιών σας που έρχονται.
'Ολοι αυτοί οι μοναχικοί άνθρωποι που ανήκουν;"
ΒΕΑΤLES
Και να στοιχειώνει η βροχή, παρέα με το καυσαέριο, τα τζάμια στο δωμάτιο, τα στόρια ανοιχτά και να φωνάζει η μαμά "θα μπουν νερά μέσα, όλα εγώ πρέπει να στα λέω" και να τρέχει με το χαλάκι και τα σφουγγαρόπανα. Κι έξω βρέχει πολύ κι είν' η νύχτα θολή - θολές είναι όλες οι νύχτες στην Αθήνα (η Αθήνα δακρύζει με τη βροχή καθώς τα εργοστάσια τη φτύνουν, οι τσιμινιέρες την περιγελάνε, τα αυτοκίνητα ασελγούν πάνω της…)
Και το δωμάτιο δεν το μοιράζεσαι πια με τον αδελφό σου. Γιατί ο αδελφός σου παντρεύτηκε, ή πήγε φαντάρος, ή πήγε να σπουδάσει αεροναυπηγός στην Αγγλία, ή βρόντηξε ένα βράδυ μία πόρτα "σας βρέθηκα όλους εδώ μέσα" και μείνανε οι γονείς να ρίχνουν ευθύνες ο ένας στον άλλο και πάει τώρα η μάνα που και που και τον χαρτζιλικώνει τάχα μου κρυφά από τον πατέρα, κι εσύ έκλεισες την πόρτα του δωματίου. Και θα ΄θελες να μην την ανοίξεις ποτέ.
Τα λεφτά Δε φτάνουν ποτέ, το λέει κι ο πατέρας κλείνοντας την εφημερίδα "να τις βράσω τις αυξήσεις, στα όρη στα άγρια βουνά πήγε ο τιμάριθμος". Και κλείνεις την πόρτα για μια ακόμα φορά.
Το πικάπ παλιό και οι δίσκοι θέλουν συντήρηση. Έχεις ένα ειδικό βαλιτσάκι και τους πιάνεις άκρη-άκρη να μη λερωθούν. Τους πετάς εδώ κι εκεί, τους παίρνει μετά η μαμά, τους τοποθετεί άλλ' άντ' άλλων, αλλού ο δίσκος, αλλού το εξώφυλλο και βάζει τις φωνές "σου 'χω πει να μη συγυρίζεις τα πράγματά μου" κι εκείνη "τι να κάνω, αχούρι είναι το δωμάτιό σου".
Και στοιβάζονται οι Μπήτλς, ο Θεοδωράκης, ο Σαββόπουλος, ο Μικρούτσικος, ο Πάριος ίσως "μη φεύγεις μη με πόνο σου φωνάζω" κι εσύ κλαις γιατί τσακώθηκες με το αγόρι σου γιατί σου είπανε πως τον είδανε με τη Σούλα χέρι-χέρι. Και πιάνεις να σκίσεις τη φωτογραφία του. Αλλά δεν τη σκίζεις. Και τα χρόνια που θα 'ρθουν ρωγμή. Στην άκρη η τουαλέτα με τη λοσιόν της ακμής, το σετ χτενίσματος που σου έκανε δώρο η θεία τα Χριστούγεννα με τα λουλουδάκια και τα επισημωμένα ροκοκό ντενεκεδάκια. Και δίπλα η άλλη βούρτσα, η πλαστική, που είναι για κάθε μέρα και το βερνίκι των νυχιών για τις ώρες που δεν πάς σχολείο και όταν τα πρωτοείδε ο μπαμπάς τα νύχια ροζ βαμμένα, "εμένα η κόρη μου δεν είναι τσούλα, να μη σε ξαναδώ έτσι" αλλά φαίνεται πώς όταν έλειπες η μαμά τον έβαλε πόστα γιατί όταν τα βάφεις πια ο μπαμπάς κάνει πως κοιτάει έξω και "μετά το φροντιστήριο γραμμή σπίτι"
Μόνη στο δωμάτιο με το σατέν κάλυμμα, που σιχαίνεσαι αλλά δε σ' αφήνουν να το βγάλεις, μόνη με τα βιβλία, να διαβάσεις Φυσική.
Βυθίζεσαι σε υπολογισμούς "έχω οχτώ, αν γράψω για δώδεκα, παίρνω τη βάση, αλλά αυτή η στρίγκλα η φυσικού Δε με χωνεύει κι αν μείνω μεταξεταστέα, ποιος τον ακούει τον μπαμπά μετά, τα αρχαία δεν τα φοβάμαι με δεκατέσσερα, τι διάολο Δε θα γράψω για δέκα, μόνο τη μετάφραση…"
Και σκυλοβαριέσαι τους μετασχηματιστές και τις λυχνίες, πάει τελείωσε Δε θα διαβάσεις. Εξάλλου η φυσικού έχει φτάσει στο Μ, σε πέρασε εσένα που είσαι στο Κ, αλλά πάλι αν της έρθει το ξινό της, μυστήρια γυναίκα, τι θα της πεις εσύ, "φτάσατε στο Μ μαντάμ, τώρα τι λαχτάρα είναι αυτή που μου κάνετε;"
Μόνη με τη βροχή, κι οι δικοί σου είπανε θα φύγουν για χαρτιά και Δε λένε να το κουνήσουν. Κοντεύει εννιά και στις εννιά θα πάρει ο Γιώργος γιατί του είπες πως θα είσαι μόνη στο σπίτι. Και τώρα θα αναγκαστεί πάλι να το κλείσει στα μούτρα των γονιών σου. Και ξεμυτάς "άντε δεν θα φύγετε;" και η μαμά "θα φύγουμε ότι ώρα θέλουμε, εσένα τι σε νοιάζει;" και γιατί κάτι σούρτα-φέρτα έχει μυριστεί, σου το πέταξε κι απ' έξω απ' έξω "να το πάρει χαμπάρι, θα σε σκοτώσει ο πατέρας σου".
Θυμάσαι εκείνο το χαστούκι; Έφτασες μετά το παρτι ακροπατώντας, αλλά σε περίμεναν ξύπνια κι έφαγες ένα φούσκο ξεγυρισμένο "η κόρη η δικιά μου" και τα ρέστα, δεν έκλαψες, λύσσαξες μόνο "να φύγω απ' αυτό το σπίτι να ησυχάσετε κι εσείς, να ησυχάσω κι εγώ". Κι ήρθε μετά η μάνα σου "γιατί βρε παιδάκι μου μας στεναχωρείς, εμείς το καλό σου θέλουμε", "ναι αλλά τα άλλα κορίτσια…", "Δε μ' ενδιαφέρει τι κάνουν τα άλλα κορίτσια, το δικό μου μ' ενδιαφέρει, να μην πει κι ο κόσμος, μάνα δεν είχε να το φροντίσει;"
Και μάνα και πατέρα και σε φρόντισαν δεόντως. Κι εσύ άρχισες τα ψέματα: "Θα πάω με τη Μαίρη σινεμά" και στη Μαίρη "πρόσεχε μην πάρεις σπίτι, είπα ότι είμαστε μαζί". Και συναντάς το Γιώργο στη γωνία να βλαστημάει γιατί πάλι τον έστησες. Και προσπαθείς να του εξηγήσεις ότι δεν είναι πάντα εύκολο να την κοπανάς και να είσαι στην ώρα σου, αλλά δεν το καταλαβαίνει.
Και μετά σου γελάει και σε αγκαλιάζει καθώς πηγαίνετε στην κεφετέρια να βρείτε τα παιδιά ή να μείνετε λίγο μόνοι σας και παραγγέλνεις παγωτό Σικάγο κι εκείνος ένα εσπρέσο και ανάβει τσιγάρο.
Καπνίζεις κι εσύ αλλά δεν είσαι σίγουρη ότι σου πολυαρέσει. Φοράς το μπλου-τζήν και το φαρδύ πουλόβερ κι όταν σε βλέπει η μάνα την πιάνει η ψυχή της "κοριτσάκι είσαι, βάλε και μία φουστίτσα της προκοπής" αλλά ούτε οι φουστίτσες σου της αρέσουν. Κι όταν αποφασίζει να σου αγοράσει με το γούστο της, σε πιάνει εσένα η ψυχή σου.
Το Γιώργο τον αγαπάς. Στο σχολείο πάει σε μια τάξη μεγαλύτερη. Και στο φροντιστήριο πηγαίνετε μαζί. Λέει πως Δε θέλει να σπουδάσει γιατί το εκπαιδευτικό σύστημα είναι "σκατά", θα ήθελε να ταξιδέψει στο Θιβέτ. Δε συμφωνείς απόλυτα μαζί του, αλλά δεν του λες τίποτα.
Τόλμησες και τον προγαμιαίο έρωτα. Όμως είσαι ακόμα μπολιασμένη με τις ιδέες "άλλο ο άντρας, άλλο η γυναίκα". Και κάπου βαθιά μέσα σου υποψιάζεσαι πως κι ο Γιώργος δεν τις έχει ξεπεράσει απόλυτα.
Γι αυτό όταν σου μιλάει για μοντέλα αυτοκινήτων κάνεις πως ενδιαφέρεσαι. Δεν μπορείς να πεις πως μόνο το Βολκσ-Βάγκεν ξεχωρίζεις γιατί μοιάζει με βάτραχο. Κι όμως κάπου σε κάποιες στιγμές έρχεστε πιο κοντά. Και τότε είστε πιο ερωτευμένοι ακόμα.
Κάνετε έρωτα στην γκαρσονιέρα ενός φίλου του. Στην αρχή αυτό δεν σου άρεσε. Μετά το συνήθισες. Ίσως Δε νοιώθεις ακόμα σπουδαία πράγματα. Αργότερα μπορεί…
Που να το φανταζόταν η μαμά, έτσι δεν είναι; Να ήσουνα αρραβωνιασμένη θα κλεινέ τα μάτια. Αν όμως το μάθαινε τώρα, χαμός θα γινόταν στο σπίτι. Γι αυτό πρέπει να προσέχεις. Και να κλειδώνεις τα χάπια. Καμιά φορά πιάνεις και γράφεις παθιασμένα γράμματα σε νεανικές στήλες. Μετά σωπαίνεις πάλι…
Βροχή. Κι ο διαχειριστής λες και πληρώνει από την τσέπη του το πετρέλαιο. Τα καλοριφέρ παγωμένα κι οι δικοί σου ακόμα να φύγουν. Όπου να ναι θα χτυπήσει το τηλέφωνο. Κι ο πατέρας θα το κλείσει έξαλλος "θα θελα να 'ξερα ποιος είναι αυτός ο ηλίθιος". Κι εσύ εκνευρίζεσαι, αλλά τι να πεις: "Ξέρετε, ο Γιώργος είναι και δεν είναι καθόλου ηλίθιος και να μου κάνετε τη χάρη"; Δε γίνονται αυτά τα πράγματα.
Ανοίγεις την τηλεόραση. Οι "Άγγελοι του Τσάρλι" κάνουν πράγματα και θάματα. Τι κούκλες Χριστέ.
Κι εσύ έχεις ακόμα μπιμπίκια στο πρόσωπο.
Μερικές φορές τα βρίσκεις σκούρα. Σαν τότε που σου ζήτησε να της λύσεις τις ασκήσεις στη Φυσική και συ δεν καταλάβαινες τίποτα.
Βρέχει. Αυτός ο διαολόκαιρος σου 'χει σπάσει τα νεύρα. Έξω τα κλάξον έχουν πάθει υστερία. Καλά που δεν έχεις να βγεις. Σε πήρε κι ο Θανάσης τηλέφωνο να σου αναγγείλει ότι βρήκε καινούρια γκόμενα. Αμάν πια. Σε έχει πρήξει με τις γυναίκες. Και όλες πια ξερές μένουνε με τις σεξουαλικές του επιδόσεις.
Σε πλήγωνε πολύ όταν μαζευόσαστε όλοι στην τουαλέτα, παιδιά στο Δημοτικό, να μετρήσετε ποιος έχει μεγαλύτερο πουλάκι. Σ' ενοχλούσε αλλά που να το δείξεις. Έλεγες κι εσύ περισσότερα βρομόλογα από τους άλλους.
Γλυκό που είναι το χέρι της στο σκοτάδι του σινεμά. Το κρατάς σφιχτά και ζεσταίνεται. Αφαιρείσαι θέλεις να την αγκαλιάσεις, να τη φιλήσεις πολύ δυνατά και πολύ αγαπημένα. Μια φορά όμως που το 'κανες, άκουσες από πίσω "Ζάππειο το κάναμε εδώ μέσα;" Και μαζεύτηκες. Και δεν τη φιλάς πια.
Τα θέλεις αυτά τα ηχεία. Τα θέλεις. Να θα τόβαζες τόνα πλάι στο κρεβάτι, το άλλο κοντά στην πόρτα. Στη βιβλιοθήκη σου Λουντέμης
"Ένα παιδί μετράει τα' άστρα", άστρα στην Αθήνα! Άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε!
Νιώθεις απόλυτα μόνος με την τηλεόραση να παίζει τους "Αγγελους του Τσάρλι", ωραίες γυναίκες αλλά κρύες, και τη μάνα σου κάτι να γκρινιάζει και τον πατέρα σου "ήρθα στο σπίτι να βρω λίγη ησυχία". Γιατί σήμερα που βρέχει, θέλεις τόσο να κλάψεις; Γιατί σε μάθανε πως μόνο οι γυναίκες κλαινε;
Κοιτάζεσαι στον καθρέφτη του μπάνιου. Δεν έχεις ποντίκια στα μπράτσα. Μια φορά που της το είπες γέλασε και σου απάντησε πως οι άντρες με τα ποντίκια της φαίνονται γελοίοι. Ένιωσες ανακούφιση…
Θυμάσαι; Τη συνάντησες στο διάλειμμα πρώτη φορά, μουτρωμένη μαζί με μία φίλη της να υπολογίζουν πως γράψανε χημεία στο πρόχειρο διαγώνισμα. Χαιρέτησες τη φίλη της κι έφυγες. Σου άρεσε από την πρώτη στιγμή. Δεν ήταν όμορφη, αλλά είχε τύπο. Μετά ανακάλυψες ότι πάτε και στο ίδιο φροντιστήριο. Προχωρήσατε μια -δύο φορές μαζί… Ένα βράδυ, την έπιασες από το χέρι και τσάτρα - πάτρα, της είπες ότι σου αρέσει. Τσάτρα - πάτρα στο είπε κι εκείνη. Το βράδυ ήταν ζεστό και την αγαπούσες. Αλλά αυτό δεν της το είπες.
Δε θα σταματήσει να βρέχει ποτέ στον αιώνα. Λες και το κάνει επίτηδες. Θάθελες να ανάψεις τσιγάρο αλλά θα δει ο πατέρας τον καπνό από τη σχισμή της πόρτας.
Θάθελα να σε δω από κοντά. Να σου πω πως αυτή η πόλη έχει το θράσος να μεγαλώνει παιδιά, να τα κάνει εφήβους, από τα γεννοφάσκια τους. Αυτή η πόλη έχει καφετέριες για σένα και σινεμά και μπιλιάρδα γιατί δεν έχει πια αλάνες.
Αυτήν την πόλη την κοιτάνε τα παιδιά της επαρχίας, πίσω από το βρεγμένο τζάμι σου. Κι εσύ που είσαι από μέσα, φορώντας κοτλέ σωλήνα παντελόνι, μπουφάν και μοντγκόμερι, βλέπεις το γκρίζο πιο πολύ από όλα τα χρώματα την ώρα της παράδοσης των Μαθηματικών.
Τη βλέπεις αυτήν την πόλη που δε σε κανάκεψε σαν ήσουνα μικρός, Δε σου χάρισε κανένα πράσινο λιβάδι ποτέ, καμιά φούχτα άστρα να τα μετρήσεις ποτέ, αλλά μονάχα ορόφους, ορόφους τον έναν πάνω στον άλλο, αυτοκίνητα, σκουπίδια σε κάθε γωνιά και κυλιόμενες σκάλες της συμφοράς.
Όταν η βροχή σταματήσει θα πάς να κοιμηθείς. Σήμερα δεν κατάφερες να της μιλήσεις.
Άραγε θα σε περιμένει μετά το στρατιωτικό;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου